Gdy słowo stanie się ciałem

Chcę Ciebie, bo sprawiasz, że noce skracane do raptem kilku godzin przynoszą więcej wytchnienia niż całe dnie przesypiane niegdyś. Wypełniasz każdą, najmniejszą nawet komórkę mojego ciała bezgranicznym poczuciem bezpieczeństwa, pozwalającym opowiedzieć Ci o wszystkim, co w sobie noszę mając przy tym pewność, że nie spotka mnie za to ani kara, ani odrzucenie. Przyjmujesz mnie takim jakim jestem, ze wszystkimi moimi zaletami, wadami, każdym popełnionym błędem i wszystkimi aspiracjami jakie w sobie noszę.

Chcę Ciebie, bo z przy Tobie, zamiast marzyć o odwzajemnieniu gestów w hipotetycznej przyszłości, doświadczam go w tu i teraz. Pokazałaś mi, że nie interesują Cię półprawdy, że pozostaniesz osadzona w nas tylko i wyłącznie jeśli oboje chcemy być razem nie ze względu na drugiego człowieka, ale na nas samych. 

Chcę Ciebie, bo jestem przy Tobie szczęśliwy, bo dajesz mi radość i poczucie spełnienia. Chcę Ciebie, bo jesteś najlepszym, co spotkało mnie w życiu. Chcę Ciebie, bo przeprawiliśmy się wspólnie przez nieprawdopodobnie wielki ocean czystego zła, bo przez ponad rok, wspierając siebie nawzajem w nieskazitelnie czystej i niczego nie oczekującej relacji, daliśmy sobie nawzajem więcej niż ktokolwiek spośród wszystkich znanych nam ludzi.

Chcę Ciebie, bo jesteś dla mnie idealna, czyli nie niepopełniająca błędów, nie taka, z którą życie byłoby nudną, pozbawioną wyzań sielanką, ale taką, przy której nawet największe trudności są jedynie wyzwaniami, których trudy dzielimy na dwoje, dzięki czemu życie staje się prostsze, bo to nie jest tak, że sami nie dalibyśmy rady... wprost przeciwnie dalibśmy i bylibyśmy przy tym szczęśliwi własnymi życiami, ale przy Tobie życie staje się łatwiejsze i pełne niesamowitych koincydencji, z których każda potwierdza słuszność dokonanych wyborów.

I wreszcie... chcę Ciebie, bo wiem, że przy Tobie starość jawi się jako przyszłość chciana i ukochana, wręcz wyczekiwana, choć nieśpiesznie i bez ponaglania.